Opgestaan om 7 u na slechte nachtrust. Het bed was nogal hard en bobbelig en we hadden de airco afgezet omdat Gerd serieus last had van keelpijn. Daardoor werd het natuurlijk veel te warm om te slapen. Richard en Devis brengen ons naar het station,waar wij ons ticket naar pitsanolok kopen en zij hun reis naar chumpon aanvatten. Nadat we voorlopig afscheid hebben genomen gaan we onze bagage afgeven en pakken een tjoek tjoek naar het historical park van ayattuya. Door de overstroming van vorig jaar is er veel verwoest en nog terug in opbouw. Het park is erg groot en we gaan van de een ruïne naar de andere. Na enkele uren hebben we 't gehad en besluiten iets gaan te eten. Dat was een avontuur. Plaats nemen, zitten en wachten en wachten tot er uiteindelijk een vrouwtje komt met de menu. Fijn. Na weer geruime tijd te hebben gewacht komt ze eindelijk terug om de bestelling op te nemen. Wat ze niet kan,dus Ilse moet de bestelling opschrijven. We wachten opnieuw. Drinken blijft achterwege en ons vrouwke ook. Niet erg.het is niet zooo warm. 35 Gr. Zeker niet meer. Dus we wachten,weer. Uiteindelijk komt er ne jonge gast,die duidelijk just uit Zijne nest kwam, ons vertellen dat ze eigenlijk nog niet open zijn. Begrijpe wie kan. Hilarisch gewoon. Op zoek naar iets anders dan maar. We vinden een restaurant op de rivier,waar we lekker en goedkoop eten. Het is tijd om richting station te gaan. Natuurlijk heeft onze trein vertraging. Geeft niks,we zijn in vakantie. Het gebruik van de trein moet ge wel wat gewoon zijn. Er wordt niks aangeduid,ge zoekt het maar uit. Natuurlijk stappen wij op in de verkeerde wagon,die dan ook nog Es' bomvol zit.we proberen om van de ene wagon naar de volgende te gaan, wat echt plezant is met 20 kg bagage en een gangpad van 30 cm dat vol staat met eeuwig glimlachende Thai.ik mis nog een ding : de kakelende kippen. Net als in de film. Oh ja de bediening wil ook nog passeren met drank etc. Op dat moment,als we met ons neus tegen de muur gedrukt staan met onze bagage tussen ons beneden rond onze nek, pissen we allebei bijna in ons broek van ' t lachen.We denken logisch om naar de juiste wagon te gaan,wat overbodig is in Thailand, met als gevolg dat we na twee wagons te hebben door worsteld tot de conclusie komen dat we de verkeerde kant zijn opgegaan. Wij moeten helemaal terug!! Dat is niet te doen en niet meer om te lachen. We zijn beland in een slaapcabine en vragen de bediende om te mogen blijven zitten tot de volgende stop om dan over 't perron van wagon te veranderen. We hebben drie spoorwegbediendes nodig vooreer iemand ons begrijpt. De volgende stop moeten we tegen een sneltempo wisselen,we lopen de benen onder ons lijf uit,maar de trein vertrekt al voor we er zijn. Ze doen de trein terug stoppen om ons erin te laten. Halleluja. Krijgen zelfs hulp dan. Heel de trein had ons gezien. Eindelijk op onze plaats voor een rit van 5 u en half. Er is geen airco,maar alle ramen en deuren zijn open wat lekker afkoelt. Tot dat.... De zon ondergaat. Er zitten wat vliegskes en beestjes. Niet zo erg. Een half uur later moet alles dicht en het licht uit. Er is een ware invasie van beestjes,kruipend en vliegend. Iedereen zoekt dekking of slaat in ' t rond.Het laatste uur is te doen,maar we willen eruit. En wij zijn niet de enige.In het station krijgen we een overnachtingstip van heel vriendelijke Canadezen. Lithia guest house. Vlakbij,goedkoop en proper. Zo kan 't ook.